به بهانه اولین قرارداد الکس با یوونتوس
 |
تنها با رنگ نوستالژی نمی توان ارزش های بازیکنی مانند الکس دل پیرو را به تصویر کشید. باید مسائل فنی را در کنار خصوصیات ذاتی بررسی کرد تا به ریشه یابی جاودانگی یک ستاره در مستطیل سبز رسید.
باران تمام جایگاه را خیس کرده است با این حال تیفوسی های شمال شرقی ورزشگاه هنوز ایستاده اند و سرود «la stangata» را می خوانند:
هرگز از تو خسته نخواهم شد / همیشه با تو می مانم / تو زیباترین اتفاق هستی / اوله اوله اوله... الکس دل پیرو.
بهانه نوشتن برای بازیکنی که بیش از دو دهه به عنوان محبوب ترین ستاره فوتبالی تان به حساب می آید، فراتر از دست نوشته های روزمره است و تنها با پاشیدن رنگ نوستالژی نمی توان ارزش های بازیکنی مانند الکس دل پیرو را به تصویر کشید. از همین رو باید مسائل فنی را در کنار خصوصیات ذاتی بررسی کرد تا به ریشه یابی جاودانگی یک ستاره در مستطیل سبز رسید.
به گفته آنهایی که کمی موشکافانه به نحوه نمایش «اله» در یووه می نگرند، «بازی او را می توان با قطعه های پیانوی آرتورو بندتی میکل آنجلی، تابلوهای رافائل و یا فرمول های ریاضی جان نش در مورد تئوری بازی که فراتر از یک آهنگ، رنگ و منطق هستند، قیاس کرد.» آنچه گفته شد، همگی تأثیری هیپنوتیزمی دارند. درست همانند وقتی که کسی برای نخستین بار به تماشای بازی اله می نشیند و خواسته یا ناخواسته تحت تأثیر قرار می گیرد.
زمانی که توصیف روزنامه نگاران ورزشی از پینتوریکیو را می خوانیم، در می یابیم که او چه تردست هنرمندی است. این مساله زمانی از سوی یک بازیکن به روی سکوها انتقال داده می شود که ستاره داخل زمین با روح و قلب خود و به خاطر وفاداری به پیراهن باشگاه مانند یک جنگجو تا پایان نود دقیقه نبرد می کند. صرف حضور متوالی و طولانی مدت نمی تواند، حس زیبایی را به هواداران القا کند.
پس باید فاکتور دیگری در میان باشد تا تقابل عشق و تعصب را در نزد دو طرف به تصویر بکشد و آن موضوع بدون هیچ توصیفی فرمول «وفاداری» است؛ چیزی که حالا در نزد خیلی ها به مصداق حلقه گمشده ای می ماند که هرگز نمی توانند در زندگی شان داشته باشند. آنهایی که به چراغ سبزهای دیگر نیشخند می زنند؛ آنهایی که نمی خواهند در قید و بند عشقی واحد باشند و هر از چند گاهی سر از یک باشگاه در می آورند و سرانجام هرگز نمی توانند جایی در فهرست وفاداران به تیفوسی های تیم قرار بگیرند. پایبند بودن به اصل «رابطه» کار دشواری است که از عهده هر کسی برنمی آید زیرا، این اصل شما را به سمتی راهنمایی می کند که در آن باید در بدترین شرایط دوام بیاورید.
درست مثل زمانی که یووه به سری B تبعید می شود و کاپیتان بیانکونری باز هم ترجیح می دهد تا وفاداریش را ثابت کند. البته این موضوع مانند یک اتوبان دو طرفه است زیرا باریکنانی که مانند دل پیرو بیشتر عمر حرفه ایشان را در یک تیم سپری می کنند، به یاد دارند که با پوشیدن پیراهن این باشگاه به جاودانگی رسیده اند و اگر روزی این مسیر یک طرفه شود، همه چیز به شکل دراماتیکی به پایان می رسد. درست مانند برخی از نمک نشناس های دنیای فوتبال که هرگز نمی توان عنوان وفاداری را برایشان در نظر گرفت.
وقتی به تمام موارد اشاره شده کمی دقیق تر نگاه می کنیم، بهتر سرودی را که تیفوسی های بانوی پیر برای دل پیرو در سال های متمادی زمزمه کرده اند، درک کنیم. گوش دادن به این ترانه هواداران سیاه و سفید پوشان تورین ما را به یاد کهنه سربازی می اندازد که همچنان با گذشت سال ها می توان تمام دوران حضورش را در این بیست و هفت سالی که از عمر بیانکونری اش گذشته را به خوبی به تصویر کشید.
